Te enthousiast en de sterke arm

Nu mijn nek weer enigzins normaal is had ik pijnloos moeten zijn, ware het niet dat ik met alle gesjouw en verplaatsing mijn rug enigzins overbelast heb, met als gevolg, jawel, rugpijn.
Niet een beetje ook, zelfs van die pijnstillers die over een langere periode hun stofjes in het lichaam verspreiden schijnen niet de werking te hebben die verwacht werd. Maar ja, ik ben ook een beetje te enthousiast dan, want dan wil ik ook alles weer op orde hebben. Dan vergeet ik dat ik eigenlijk weet dat als ik rugpijn heb ik maar effe moet stoppen. Het is soms ook zo lastig want ik wil dan zo graag en hoop dan dat het met een nachtje slapen wel weer over is. Niet dus.

Vooraanzicht		zijaanzicht

Maar, al zeg ik het zelf, de nieuwe houtopslag is een bijdrage aan het geheel, ik ben heel tevreden, ook al was het een klus om alles op orde te krijgen (en ben ik nog niet klaar).

Zo is het patroon van de oprit weer zichtbaar, alle woestijnstof voor heel kort verwijderd

Ik zou vanavond uit gaan eten maar dat heb ik maar afgezegd, iedere stap is onplezierig, het beste is om maar weinig te bewegen en denkelijk ga ik vanavond vroeg horizontaal.
Nog steeds werkt een gedeelte van de electriciteit niet, ondanks diverse telefoontjes naar de electriciteitscentrale is er nog geen mens langsgeweest. Inmiddels heb ik me sinds een paar dagen na de regenval niet meer kunnen douchen. Het lukt wel om me te wassen met koud water aan de wasbak, maar prettig is anders. Juist met rugpijn kan een goed warme douche soms helpen, maar helaas, dat zit er niet in ofwel het komt er niet uit. Een koude douche is geen optie, in de zomer wordt het water in de tank op het dak goed op temperatuur gebracht, maar nu is het echt te koud.

Haren wassen is nog te doen aan de gootsteen in de keuken, die boiler doet het wel. Ik het eenmaal gedaan maar het is een gedoe, je lichaam moet dan in een wat vreemde hoek gebogen worden om je hoofd volledig onder de kraan te krijgen.
Vanmiddag heb ik dan uiteindelijk de toeristenpolitie te pakken gekregen en die hebben me gezegd dat ik naar hen toe moet komen om een rapport op te maken. Maar ik kreeg een inval, want ik ken dat gebouw en de manier waarop dat gaat. Ik heb Sayed die lui van de electriciteitscentrale nog een keer laten bellen met de boodschap dat als ze vandaag niet kwamen ik inderdaad een rapport op laat maken. Het is gewoon levensgevaarlijk hoe die box erbij hangt/ligt. Maar het vervelende is dat de toeristenpolitie je doorstuurt naar de gewone politie als je hier woont, dan ben je volgens hen geen toerist. Wat ik niet met ze eens ben, want als ik voor een visum ga krijg ik een toeristenvisum, dus wat ben ik dan? Het probleem is dat de gewone politie alleen maar Arabisch wil spreken, en mijn Arabisch is niet goed genoeg om uit te leggen wat het probleem is. Daarbij zijn die niet zo goed aangeschreven heb ik begrepen als het gaat om problemen op te lossen.

Anyway, Sayed heeft gebeld met de manager of zoiets van de electriciteitsmaatschappij en die verzocht dringend geen rapport op te laten maken. Hij gaf hem een telefoonnummer wat helaas niet werd opgenomen. Maar het zou kunnen dat ze al naar huis waren tegen die tijd. Morgenochtend gaat hij nogmaals bellen met de boodschap dat als ze dan niet onmiddelijk komen we naar de toeristenpolitie gaan, niet dat ik daar op zit te wachten hoor. Maar goed, ik wil gewoon dat die gevaarlijke toestand eindelijk (zoals toegezegd al maanden geleden) wordt verholpen en ik wil douchen. Voor de rest behelp ik me wel met verlengsnoeren, noodverlichting en romantisch kaarslicht. Alle dingen werken, zij het dan met stekkers erin en eruit en opletten dat ik niet te veel gebruik op een groep. Ik kan dus niet de wasmachine en de afwasmachine tegelijk laten draaien, dan springt de stop omdat de pomp voor de watertoevoer dan ook aanslaat.
Maar goed, het is te doen.

Even dacht ik dat we weer een regenbui kregen, de lucht was wederom aardig bewolkt

Denise heeft een email met allemaal links voor leuke dingen, restaurants, bezienswaardigheden en om in Londen te reizen gezonden. Zij heeft er jaren gewoond dus ze kent de leuke plekjes en restaurants. Maar ook het hotel heeft de nodige leuke aanbiedingen, ik krijg al trek als ik hun menu's zie. Ik ga minstens een keer echt engels ontbijten, en denkelijk ga ik ook proberen of we voor het concert daar kunnen eten, ik zag een voortreffelijke keuze uit hun pre-concert menu. Moet alleen effe zien of we dat redden met de tijd, het concert begint om half 8 (zal wel voorprogramma zijn) en geen idee hoe lang het reizen is van hotel naar de arena. Spannend allemaal. In Kew Garden hebben ze een orchideeen-expositie, niet dat ik daar zo dol op ben, maar wel leuk om mee te maken, het moet iets heel bijzonders zijn.

De open haard brandt weer iedere avond, ik vond terwijl ik de 'oude houtstapel' aan het uitrommelen was nog zakken met stukken hardhout. Die heb ik destijds via Sayed gekregen en het is wel een verschil met de tijdsduur dat dit hout blijft branden. Maar maakt niet uit, als het maar brandt. Het is en blijft een groot plezier dat echte vuur, die intense warmte, is een aircoverwarming of zelfs centrale verwarming toch nep bij.

De macht van de sterke arm

Anyway, vandaag, donderdag weer een echt avontuur van hier meegemaakt. Vanmorgen zou Sayed weer bellen naar de electriciteitsmaatschappij, toen ik hem om een uurtje of 11 belde hoe en wat vertelde hij dat ze als hij opbelt gewoon de telefoon erop gooien. Dat betekende dus dat ik nog weer weet ik hoe lang zonder fatsoenlijke electriciteit zou zitten en dat maakte me een beetje pissig. Ik heb hier best geduld leren beoefenen, maar er zijn toch echt grenzen. Mijn grens was dus bereikt en ik stelde Sayed voor om met me naar de touristenpolitie te gaan. Maar hij was nog even bezig en zou pas rond een uur of 2 kunnen. Mmmmmmm, minder plezierig want die gasten van de electra gaan om een uurtje of 3 pleitos, zeker op donderdag. Maar even later belde hij me op dat ik beter zelf naar de touristenpolitie kon gaan omdat ze daar inmiddels vertalers hebben, jawel!
Dus in de nette straatkleren, eerst nog wat foto's gemaakt van het 'corpus delictum' het briefje met namen en telefoonnummers van de electriciteitsmaatschappij meegenomen en met een taxi naar de touristpolice. Taxichauffeurs weten hier vaak niet wat je bedoelt, waardoor ik ze altijd vraag van he, ben jij taxichauffeur of niet? Maar goed, gelukkig wist ik het nog wel, ooit ben ik daar geweest met de 'boze buurman'-affaire. En ja, ze zaten daar nog steeds.
Allemaal nieuwe dingen, een soort van receptionist die je vertelt dat je je mobieltje uit moet doen en roken mag ook al niet meer binnnen.................
Ik mocht het eerste kamertje links in, dat is nog steeds hetzelfde, maar jeetje, de muren waren geverfd, de vloeren schoon en geen krakelende lui die je negeren. Mij werd een stoel aangeboden en ik kreeg te vernemen dat de vertaler zou komen, Meneer Talaat, (drie dus). Anyway, die nam er de tijd voor. Daarna mocht ik aan hem uitleggen hoe en wat, werd mijn paspoort gevraagd, liet ik hem de foto's zien en heb de boel een beetje aangedikt, alhoewel, het is gewoon gevaarlijk zoals dat er tijden bij hing/lag in die electriciteitsbox.

De electrocutiedoos		geweldig dat tape..........

Ik moest daarna op een vel papier een rapport maken, met mijn gegevens. Ondertussen werd er druk getelefoneerd, zoals hier gebruikelijk gaat dat met verbaal geweld. Maar ik was allang blij dat er nu iets gebeurde. Er werd gebeld met de electriciteitspolitie, zoals mij werd uitgelegd hebben ze hier overal politie voor, zegt wel iets van de wijze waarop mensen aangestuurd moeten worden wellicht?
Ik kreeg te horen dat er een politieman met me meeging, eerst naar de villa om met eigen ogen te zien hoe en wat en daarna naar de electriciteitspolitie. Iik dacht dat die in het kantoor van de electramaatschappij zou zitten, dat is in een zijstraat van de Schoolstraat in Hadaba, dus ik snapte al niet waar we naar toe gingen, want we gingen in een taxi en uiteraard ging dat op mijn kosten. Ergens in Dahar (er moest onderweg de nodige keren gevraagd worden) werd het gebouwtje gevonden. De taxichauffer bleef wachten, ik kreeg thee aangeboden na handjeschudden. Ook al zei ik vriendelijk dat ik geen thee hoefde kreeg ik het toch, een gebaar van wellevendheid hier.
Uiteraard thee met suiker, nou hou ik al niet zo van thee, maar met suiker is echt niet weg te krijgen. Ik kreeg een nieuw kopje thee, maar denkelijk was het niet geheel goed schoongemaakt, het smaakte nog steeds zoetig. Toch maar opgedronken, beleefdheid enzo. Ik kreeg een asbak uit de bureaulade, want inmiddels schijnt het dus ingevoerd te zijn dat in overheidsgebouwen niet meer mag worden gerookt, al is dat hier dan niet altijd een opdracht die consequent wordt uitgevoerd ;-).

Er werd weer met stemverheffing gesproken, er werd getelefoneerd en er kwam een man op de fiets met 2 rolletjes tape en een combinatietang. Ik zag de bui al hangen....
Ik heb Sayed gebeld om hen uit te leggen dat ik dat niet wilde, dat gerepareer met die tape ken ik. Dat smelt met een paar dagen of weken weer weg en zo blijft het gevaarlijk. Ik wil van die fatsoenlijke lasdoppen, kan me niet schelen wat het kost of hoe ze het regelen, ik wil het degelijk in orde.
Ik kreeg eerst nog te horen dat het speciaal tape was uit China of zo, tuurlijk, daar trap ik in, want dat zou dus niet smelten. Nou zelfs mijn tape uit Nederland smelt, geen tape die bestand is tegen sterkstroom, nou ja effe misschien, maar met de wisselende voltages en wattages, vergeet het maar.

Op een bepaald moment vroeg die mij toegewezen politiemeer mijn telefoon, ik vond het al beetje vreemd, maar ja, politie hier? Misschien was zijn beltegoed op of zo, en ik had zoiets van kan me niet schelen hoe en wat, ik wil dat het vandaag in orde komt. Communicatie met 'mijn' politiemeneer was wat moeizaam, mijn arabisch is niet zo goed en zijn engels heel beperkt. Maar goed, na een half uur of zo ging ik met de politiemeneer weer in de taxi, op naar de villa, waar hij bij me zou blijven tot ze kwamen. Zoniet gingen ze in de karaboes, dat wil zeggen in de gevangenis. Hier neemt men (als het dan zover is) geen halve maatregelen. De taximeneer ging toen weg en ik moest hem 50 pond betalen. Helaas had ik alleen maar 200 biljetten en mijn vijfjes die ik spaar voor de taxi wilde ik niet aan hem geven.
Gelukkig was Hazzam er, die heb ik samen met de taxichauffeur naar de Abu Ashrah Supermarkt gestuurd om het geld te wisselen.

Ik heb de politiemeneer van water voorzien en toen Hazzam terugkwam ontstond er een gesprek tussen de beide heren. De politiemeneer had mij al proberen uit te vragen of ik alleen woonde en me complimenten gegeven voor het huis en de tuin, later begon hij zelfs 'charmant' te doen en me mooi en zo te noemen, pffff, die mannen hier altijd. Ik moest ook stoppen met roken en Hazzam het werk laten doen, want het ging dus nogal duren voor de electriciteitsmeneer kwam. Later vernam ik dat ze naar een noodoproep in Mubarrak 6 hadden gemoeten, daar was iets ontploft of zo. Anyway, ik kreeg al de zenuwen, zo van tuurlijk, straks is het te laat en komen ze niet meer. Maar nee, de politiemeneer bleef bij me tot ze kwamen.

Eindelijk kwamen ze dan, ondertussen had ik nog een kop thee gemaakt voor mijn politieman en probeerde hij steeds maar een gesprek met me aan te gaan. Aangezien ik hem toch echt nodig had heb ik mijn best gedaan aardig te blijven, maar niet in te gaan op zijn avances, je moet daar een goed evenwicht in zien te houden.
En ja hoor, de boel werd weer met tape aan elkaar gemaakt, wel met stukken van een plastic tas er eerst omheen........
Ik bleef volhouden dat ik het niet zo wil, ik wil met lasdoppen. Ze verzekerden me dat het echt goed was zo, maar ik nam er geen genoegen mee. Gelukkig heeft een buurman verderop ook lasdoppen in zijn kast en wist Hazzam uit te leggen wat ik wil. Goed, ze zouden morgen terugkomen en het nu zodanig repareren dat ik weer stroom had in het hele huis. En jawel, toen ze dan eindelijk vertrokken deed alles het weer, jeetje, wat een feest.
Ze hebben het zelfs zo voor elkaar gekregen dat na jaren de deur van het kastje weer dichtgaat, het kan dus wel, alleen moet je blijkbaar eerst 'de sterke arm' in de hand nemen.
Hazzam is nog met ze naar de buurman gegaan om ze met eigen ogen te laten zien wat ik bedoelde.

Sayed moest ik ook nog bellen van de politieman, die antwoorde met een heel zielige stem, die mannen hier kunnen zich zo laten gaan als ze ziek zijn, hij had koorts vertelde hij toen ik vroeg of het wel goed met hem ging. Hij vertelde me nogmaals dat ik de electraman geld moest geven. Wat er dan gebeurt is dat ze eerst weigeren, maar dan moet je blijven volhouden. In dit geval heb ik dat dus ook gedaan, want ik wil dat ze morgen terugkomen, de 50 pond is het dan wel waard om eindelijk weer een huis met volledig electra te hebben.
Ook de politieman moest ik bakshees geven, 20 pond voor een taxi, die maar 5 kost maximaal, maar ja, zo is de economie hier opgebouwd. Alles hangt van smeergeld aan elkaar ongeveer.
Morgen om 4 uur moeten ze terugkomen om het echt zo te maken als ik wil. Ik had er geen vertrouwen in, want morgen is het vrijdag en ook op zaterdag is de overheid niet werkzaam, maar mij werd verzekerd dat de electramensen 7 dagen per week werken. We zullen het gaan meemaken?

Ik ben benieuwd...........

Tja, dulls days in Egypte? Niet zo vaak dus ;-)

Hurghada, 28 januari 2010.